Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Το πανόραμα αρχίζει...!!!

Εδώ στο Ελληνικό το χώμα

το δοξασμένο και ιερό,

που το ίδιο μένει ακόμα

κι απ’ τον αρχαίο τον καιρό

Στο κέντρο της χώρας των Ελλήνων ο κύκλος του χρόνου και των εποχών, σχημάτισε ένα πολυγωνικό χώρο την Θεσσαλία. Στο πολύγωνο τούτο χώρεσαν λαοί, πολιτισμοί, η ακμή και η παρακμή. Χώρεσαν τα πάντα.

Στο άκουσμα του ονόματος της συνειρμικά έρχεται στο νου ο κάμπος-κι όμως, είναι μόνο ένα μικρό μέρος της. Γιατί η Θεσσαλία και βουνά έχει και ποτάμια και πάμπολλες άλλες ομορφιές.

Η Θεσσαλική γη, αυτή η ευλογημένη, καθώς ήταν από τις θεότητες της φύσης φιλοξένησε θεούς, ημιθέους, ήρωες και απλούς θνητούς. Ενέπνευσε δε τους ωραιότερους μύθους και έγραψε τις δυνατότερες ιστορίες.

Τόπος ειδυλλιακός και ιερός, με ανεξάντλητες φυσικές ομορφιές, παραδοσιακοί οικισμοί, κάστρα μεσαιωνικά και μοναστήρια-μάρτυρες του ενδόξου ιστορικού παρελθόντος συνθέτουν το σκηνικό του Θεσσαλικού τοπίου.

Οι Θεσσαλικές κοιλάδες ας μην το ξεχνάμε, υπήρξαν το πεδίο της μάχης των Τιτάνων και των Γιγάντων. Η προσπάθεια δε ν’ αποθανατίσεις την ευλογημένη αυτή γη, χρειάζεται προετοιμασία ψυχής και ιστορικής μνήμης και η αναμέτρηση με ένα τόσο μεγάλο θέμα μοιάζει με βέβαια πράξη αληθινής πνευματικής υπέρβασης, γιατί εκείνο που χαρακτηρίζει τη φυσιογνωμία αυτού του παράξενου τόπου είναι το διαρκές ξάφνιασμα, η συνεχής αποκάλυψη.

Για να νιώσεις εκ βαθέων τη σφύζουσα μακρόχρονη ζωή της πρέπει να επικοινωνήσεις με όλες τις αισθήσεις ανοικτές και έτοιμος να συνδιαλεχθείς με την φαντασία και το όνειρο. Σε κάθε βήμα, πίσω από κάθε στροφή, παραμονεύει η έκπληξη.

Ακόμα να αναδιφήσεις στην ιστορία και στον θησαυρό των μύθων, από πολύ παλιά όταν πρωτοκατοικήθηκε αυτός ο χώρος μέχρι σήμερα θέλεις δρόμο πολύ.

Εδώ σε αυτή τη χώρα, η άγρια κοψιά ενός βράχου, παρά πέρα μια μικρή κατάφυτη κοιλάδα, στο βάθος μια χιονισμένη κορφή δοσμένη στο φως του ήλιου, πιο κάτω μια καταπράσινη θάλασσα ο ατέλειωτος θεσσαλικός κάμπος και πάνω ένας γαλανός ουρανός που μπορεί ν’ αγκαλιάσει όλο το βλέμμα σου.

Κι ακόμα σ’ αυτόν τον υπέροχο τόπο της αφάνταστης ποικιλίας μπορείς ν’ αντικρίσεις ένα παρελθόν ιστορίας και παράδοσης και ένα λαμπρό μεγαλείο. Αυτό που κατάφερε να συνταιριάξει το μύθο με την πραγματικότητα, την ιστορία με τον θρύλο με τέτοια μαεστρία, που να μην μπορείς να διακρίνεις εύκολα τα όρια τους.

Υπάρχουν μόνο δύο τύποι τουριστών της μεγάλης γης της Θεσσαλίας, ο πρωτοερχόμενος επισκέπτης και ο επανερχόμενος προσκυνητής. Θα κάνουμε λοιπόν μαζί ένα συναρπαστικό ταξίδι ψυχής και του μυαλού, στο χρόνο και τον χώρο σ’ αυτήν την ευλογημένη γη.

Κορμός της Ελλάδας η Θεσσαλία, με τα εύφορα εδάφη, τα ποτάμια, τα δασωμένα βουνά και τις άφθονες πηγές, κατοικείται από τα πανάρχαια χρόνια. Αρχαία θέατρα και ναοί, αγάλματα και κάστρα, εκκλησιές και μοναστήρια. Σ’ αυτόν τον τόπο της Παλιάς Ελλάδας μπορείς να ψάξεις την Ελληνική ιστορία σε όλη την έκταση της.

Η Θεσσαλία είναι γεμάτη τόσες μνήμες. Όσοι την κατοίκησαν από το μακρινό παρελθόν μέχρι τους νεώτερους χρόνους, έχουν αφήσει πάνω της λαμπρά δείγματα μόχθου και ευαισθησίας. Κανένα στοιχείο δεν λείπει, ίσα ίσα που θα βρεις, ακόμη ζωντανά, στοιχεία του παρελθόντος που τα νόμιζες χαμένα.

Αυτός ο τόπος είναι παντελώς γεμάτος αντιθέσεις, γεμάτος κίνηση. Με άνεση καταδύεται στην γοητεία του παρελθόντος, αλλά γεύεται και το παρόν με όλα του τα κύτταρα.

Η Θεσσαλική γη, ευλογημένη από τους θεούς και με την εύνοια της φύσης, κρύβει στα βουνά και τις θάλασσες της ανεκτίμητους θησαυρούς. Οι αντιθέσεις του τοπίου συνθέτουν μοναδικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς. Οι μαγευτικές παραλίες και οι γραφικοί κόλποι του Πηλίου και του Πλαταμώνα, εναλλάσσονται με τα ορεινά χωριά και τις καταπράσινες πλαγιές και δίνουν την αίσθηση πως ο τόπος τούτος δεν έχει όμοιο του.

Μια βόλτα στην Θεσσαλία δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει. Αφήστε την καρδιά σας ελεύθερη στην αγκαλιά της, ζήστε τα πανηγύρια στα όμορφα Αγραφιοτοχώρια. Κι όταν οι τρίλιες του κλαρίνου πιάσουν τις νότες τις ψηλές κι αρχίσει να θολώνει ο νους από τον βαρελίσιο, μπορεί να ΄ρθουν πλάι σας ο Κατσαντώνης και ο Καραϊσκάκης για να διαβάσουν τα μελλούμενα στ’ αυλάκια της αρνίσιας σπάλας.

Κι ύστερα θα σας πουν πως ο κόσμος είναι απλός κι η ζωή είναι να την χαίρεσαι και πως θα διώξουν σίγουρα τα σκοτάδια, εκείνες οι τρελές αχτίνες που παίζουν με τα φύλλα του αντικρινού αιωνόβιου πλατάνου.

Η Θεσσαλία σαν περιοχή παρουσιάζει σημαντικό ιστορικό ενδιαφέρον και αιώνια ομορφιά. Έχει να επιδείξει μια ολόκληρη σειρά από φυλές και πολιτισμούς που δημιουργήθηκαν και έζησαν σ’ αυτή. Θεωρείται λίκνο των Ελληνικών φύλλων και κατοικία των πρώτων Ελλήνων, όπου οι μοναδικές φυσικές ομορφιές της και οι αρχαιότητες προσδίδουν στη Θεσσαλική γη, αίγλη, ανάλογη της λαμπρής της ιστορίας.

Κατά τους κλασικούς χρόνους η Θεσσαλία περιελάμβανε τέσερες κύριες φυλετικές περιοχές (τετραρχίες) την Πελασγιώτιδα, την Θεσσαλιώτιδα, την Φθιώτιδα και την Εστιαιώτιδα. Στους πρώιμους δε ιστορικούς χρόνους οι κάτοικοι της Θεσσαλοί, ελληνικό φύλλο αρχικά εγκατεστημένο στην οροσειρά της Πίνδου. Πριν ακόμη από την εγκατάσταση αυτών προγενέστερα ελληνικά φύλλα Μινύες, Περραιβοί, Μαγνήτες, Αχαιοί, Οιταίοι, Αινιάνες και Μαλλιείς κατοικούσαν την περιοχή.

Πιο πριν ακόμη από την εγκατάσταση αυτών των ελληνικών φύλων, την περιοχή κατοικούσαν άλλα προγενέστερα φύλλα όπως, οι Αιολείς, οι Αίμονες, οι Δόλοπες, οι Αθαμάνες, οι Μυρμιδόνες και οι Φθίοι και κατά τον Θεσσαλικό μυθολογικό κύκλο, προ αυτών κατά τους προϊστορικούς χρόνους οι πανάρχαιοι Προέλληνες Πελασγοί.

Κατά την αρχαιότητα στην Θεσσαλία περιλαμβανόταν και η κοιλάδα του Σπερχειού, μεταξύ Οίτης και Όθρυος ποτάμια χώρα η σημερινή Φθιώτιδα. Η προέλευση του ονόματος Θεσσαλία συνδέεται με τον μυθικό ήρωα τον Θετταλό, γιο του Αίμονα. Κατά τους μυθικούς χρόνους άρχοντας της Θεσσαλίας μνημονεύεται ο Άδμητος, βασιλιάς των Φερών, αυτού του Αδμήτου ήταν τα βόδια που έβοσκε ο Απόλλων, προς τιμωρία από τον Δία για τον φόνο των Κυκλώπων.

Από τον κήπο της υπέροχης Μυθολογίας που θέλησαν να μας αφήσουν, οι φίλοι και αληθινοί πρόγονοι μας οι Έλληνες, ένα μεγάλο κομμάτι της μυθολογίας και της ιστορίας αναφέρει με την έξοχη αφηγηματική του στην περίφημη «Θεογονία» ο Ησίοδος, ότι πριν από χιλιετίες οι Πελασγοί κοινό όνομα όλων των προϊστορικών και προκατακλυσμιαίων Ελληνικών φύλων, ήταν ο πανάρχαιος και πρωτοελληνικός λαός, που εγκαταστάθηκε και πρωτοκατοίκησε εδώ στη Θεσσαλία και απετέλεσε την Προελληνική ή Πελασγική Ελλάδα.

Ο γενάρχης Πελασγός γιος του Δία και της Νιόβης, πρωτομάνας του ανθρωπίνου γένους και πατέρας του Λυκάνοα, που οι γιοι του θυσίασαν μυστικά τον αδελφό τους Νύκτιμο και τον κομμάτιασαν για να τον φτιάξουν σούπα, την οποία προσέφεραν στον Δία, που είχε μεταμορφωθεί σε φτωχό ταξιδιώτη. Ο Δίας όμως δεν εξαπατήθηκε και η οργή του για τον ξεπεσμό των ανθρώπων ήταν τόσο μεγάλη, επιστρέφοντας στον Όλυμπο αποφάσισε να στείλει ένα μεγάλο κατακλυσμό.

Ο Προμηθέας που έμαθε τι σχεδιάζει ο Δίας, ειδοποίησε τον γιο του Δευκαλίωνα, για το τι επρόκειτο να συμβεί και τον συμβούλεψε να φτιάξει μια κιβωτό. Έτσι μετά τον μεγάλο κατακλυσμό στη γη, που έπνιξε τους ανθρώπους, σώθηκε μόνο ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα.

Ο Προμηθέας ήταν εγγονός του θεού Ουρανού και της θεάς Γαίας, ανιψιός της θεάς Θέμιδος, πρώτης συζύγου του Δία και γιος του Τιτάνα Ιαπετού που ζευγάρωσε με την Κλυμένη κόρη του Ωκεανού, από το σμίξιμο τούτο γέννησαν τους Τιτάνες, τον ατρόμητο Άτλαντα , τον υπερφίαλο Μενοίτιο, τον επινοητικό Προμηθέα και τον μπερδεμένο (που μαθαίνει εκ των υστέρων) Επιμηθέα.

Όταν δε ο Δίας κυριάρχησε, τον Άτλαντα τον έβαλε στην Δύση να βαστά στους ώμους του τον ουρανό, τον Προμηθέα τον κάρφωσε στην Ανατολή και τον Μενοίτιο τον πέταξε με μια αστραπή στα τάρταρα της αβύσσου.

Θεωρείται ο Προμηθέας μεγάλος ευεργέτης του ανθρωπίνου γένους, γιατί έκλεψε την φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους. Για την κλοπή αυτή τιμωρήθηκε από τον Δία που έδωσε εντολή στον Ήφαιστο και τον κάρφωσε με αλυσίδες σε ένα βράχο του Καυκάσου, όπου ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι, το οποίο όμως αναγεννιόταν. Τελικά τον Προμηθέα απελευθέρωσε από το μαρτύριο του ο ημίθεος Ηρακλής.

Ο Δευκαλίωνας κυριαρχούσε στη Θεσσαλική Φθία και είχε γυναίκα του την Πύρρα κόρη του Επιμηθέα και της Πανδώρας, με την οποία απέκτησε τα παιδιά, τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, την Πρωτογένεια, την Μελανθώ, την Θύια και την Πανδώρα.

Η Πανδώρα η μητέρα της Πύρρας κατά την Ελληνική μυθολογία, ήταν πρώτη γυναίκα, μάνα όλων των θνητών που έπλασαν οι θεοί και την προίκισαν με δώρα. Η Αφροδίτη της χάρισε ομορφιά και ασίγαστο πάθος, ο Ερμής γοητεία, ξεδιαντροπιά και δολιότητα, Αθηνά την στόλισε με ένα αστραφτερό χιτώνα, και οι άλλοι άλλα χαρίσματα, της έδωσαν δε για σύζυγο τον Επιμηθέα απλοϊκό αδελφό του Προμηθέα, που είχε κλέψει τη φωτιά από τον Όλυμπο χάρη των ανθρώπων.

Ο Προμηθέας προβλέποντας την εκδίκηση των Θεών, συνέστησε στον αδελφό του να μην δεχθεί τα δώρα τους. Την ημέρα του γάμου του Επιμηθέα και της Πανδώρας, ο Δίας χάρισε στο νέο ζευγάρι ένα πανέμορφο κουτί με σφραγισμένο άνοιγμα και με την εντολή να μην το ανοίξουν ποτέ.

Η Πανδώρα, αν και ήταν προικισμένη με όλα τα χαρίσματα, πίστεψε ότι μέσα στο κουτί, υπήρχαν δυνάμεις εξ ίσου με την φωτιά και το άνοιξε για να τις γνωρίσει. Οι δυνάμεις που πίστευε ότι βρισκόταν κλεισμένες μέσα στο κουτί αποδείχτηκαν καταστροφικές, αφού αρρώστιες και συμφορές ξεπήδησαν από μέσα και σκορπίσ-τηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους, έτσι η φιλοδοξία και η περιέργεια της Πανδώρας, οδήγησε στην τραγωδία του ανθρωπίνου γένους.

Κατά τον μύθο μετά τον κατακλυσμό, ρουθούνι ζωντανό δεν απέμεινε από το ανθρώπινο γένος με κείνη την νεροποντή. Να κάτσει ην Πύρρα να ξαναγεννήση μια ολόκληρη ανθρωπότητα πολύ πήγαινε.

Ρώτησαν λοιπόν ο Δευκαλίων και η Πύρρα τον Δία πως θα γίνει να ξαναγιομίσει ο κόσμος από ανθρώπινα πλάσματα. Αυτός τους απάντησε μ’ έναν γρίφο: «Να ρίξετε είπε, πίσω σας τα κόκαλα της μάνας σας». Οι αρχαίοι θεοί κάθε φορά που θέλανε να μιλήσουν με τους ανθρώπους, όλο με τέτοια παραμαντέματα τους παιδεύανε.

Αυτοί, μάθανε πια τούτη την ιδιοτροπία των θεών και συνηθίσανε. Κοίταξαν χάμω τις πέτρες, συλλογίστηκαν πάλι, η Γη είναι η μάνα των ανθρώπων και οι πέτρες τα κόκαλα τους.

Γιόμισαν την ποδιά τους και τα ρίχνανε πίσω από την πλάτη τους. Θαύμα! Όσες πέτρες έριχνε ο Δευκαλίων γινόταν άντρες και εκείνες που έριχνε η Πύρρα γινόταν γυναίκες. Έτσι έγινε ένας λαός, άσχετος με τους καθαυτό απογόνους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας.

Από τον Έλληνα γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, κατά την μυθολογία δημιουργήθηκε η Ελληνική φυλή, αυτός απέκτησε με την νύμφη Ορσηίδα τρεις γιους, τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο, τους πρώτους γενάρχες των Ελλήνων.

Ο Αίολος βασίλεψε στην Θεσσαλία και οι κάτοικού της ονομάστηκαν Αιολείς, ο Δώρος βασίλεψε στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού και οι κάτοικοι ονομάστηκαν Δωριείς και ο Ξούθος βασίλεψε στην Πελοπόννησο, έκανε δε δύο γιους τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν το όνομα τους.

Στα επόμενα ιστορικά χρόνια ο μύθος και η ιστορία γίνονται ένα και η μυθολογία αυτή, γίνεται πραγματικό ιστορικό παραμύθι που συνεχίζεται.

Στη Θεσσαλία βρίσκεται ο Όλυμπος ο τόπος που έγινε η Τιτανομαχία, η οποία κατέληξε στην επικράτηση του Δωδεκαθέου, ήταν δε οι κορυφές του κατοικία του Δία και των αρχαίων θεών, που διαφέντευαν τις μοίρες των αρχαίων Ελλήνων.

Τον απεκάλεσαν Παρθενώνα των βουνών, τραγουδήθηκε και αγαπήθηκε όσο κανένα βουνό του τόπου μας. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία ο Όλυμπος ήταν συμβολικά κατοικία των δώδεκα θεών, των ημιθέων, των γόνων των θεών και των υπηρετών τους. Στις χαράδρες δε του βουνού ζούσαν ακόμα και οι εννέα Μούσες.

Από τις κορφές του κύλησαν σ’ όλη την Ελλάδα οι ωραιότεροι θρύλοι. Σήμερα ακόμα, που οι θεοί τον έχουν εγκαταλείψει και δεν απομένουν στις απρόσιτες κορφές του παρά μόνο τα αιώνια χιόνια, στέκεται περήφανα.

Πολύ πριν αρχίσουν να καταγράφονται οι ιστορικές μνήμες και οι μύθοι στην Ελλάδα, ένα ισχυρό ρήγμα έκοψε στα δύο τον ορεινό όγκο που χωρίζει την Μακεδονία από την Θεσσαλία και σχηματίσθηκε η κοιλάδα των Τεμπών.

Το τοπίο στο φαράγγι των Τεμπών έχει σπάνια ομορφιά. Βρίσκεται στο στενό πέρασμα του Πηνειού ανάμεσα στην Όσσα και τον Όλυμπο, μέσα σε μια οργιώδη βλάστηση, όπου τα νερά του ποταμού, οι πηγές, τα πλατάνια, οι ιτιές, οι αειθαλείς θάμνοι και το ατέλειωτο παιχνίδι του φωτός και της σκιάς μαγεύουν τον επισκέπτη.

Πηνειός ποτάμιος θεός κατά τον θεσσαλικό μύθο, γιός του Ωκεανού και της Τηθύος, έδωσε το όνομα του στον ομώνυμο ποταμό, με την δε νύμφη Κρέουσα γέννησε τον Ιψέα, βασιλιά των Λαπιθών.

Ο Πηνειός ποταμός –η ψυχή του Θεσσαλικού κάμπου- έχοντας μαζέψει τα νερά της Θεσσαλίας, κυλά μέσα στο φαράγγι, ανοίγεται στον κάμπο και προχωρά αργά και μεγαλόπρεπα με πολλούς ελιγμούς, στο στενό άνοιγμα που αφήνουν ο Όλυμπος και ο Κίσαβος, προκειμένου να βρει το δρόμο του για να καταλήξει στην θάλασσα.

Ο ποταμός αυτός, αν και σφίγγεται από τα τοιχώματα, δεν χάνει ποτέ την μεγαλοπρέπεια του. Κυλάει σε μια ηρεμία πρόσχαρη και γεμάτη δύναμη το θολό του ρέμα που ασημίζη στον ήλιο παντού, όταν δεν των σκεπάζουν οι κλώνοι των δέντρων.

Σιωπηλός εκεί που η κοίτη του δεν είναι περιορισμένη, περνάει στα στενότερα σημεία μ’ ένα βαθύ ρόχθο όμοιο με το μακρινό ανασασμό της θάλασσας. Κι από τις δύο όχθές τεράστια πλατάνια και ιτιές με κλώνους σαν τα λυμένα μαλλιά των γυναικών, σκύβουν προς το ρέμα σαν για να καθρεφτιστούν στην επιφάνεια του. Σε μερικά δε σημεία οι φιδίσιοι κορμοί των δέντρων αγγίζουν τα νερά, κι αλλού ολόκληροι κλώνοι βυθίζονται σ’ αυτά.

Πουθενά οι όχθες του δεν είναι γυμνές. Τα θεόρατα πλατάνια και οι λυγερές λεύκες κάνουν δυο πυκνά παραπετάσματα σ’ όλο το μήκος των στενών που σχηματίζονται, με την γυμνότητα των πανύψηλων βράχων, των ξεσχισμένων κ’ εμποτισμένων στο φως, μια αντίθεση που δίνει στα Τέμπη την ιδιαίτερη γοητεία του.

Όλες αυτές οι ποικιλίες μιας οργιαστικής βλάστησης ανακατεύονται με τα αιωνόβια δέντρα, που συμπληρώνουν τα φυλλώματα τους, δίνουν ένα πράσινο θόλο πάνω από τον Πηνειό.

Σε αυτήν την περιοχή κυριαρχούσε ο θεός Απόλλωνας, θεός της μουσικής, του φωτός και του κάλλους. Εδώ ο Απόλλωνας, αφού σκότωσε το φίδι Πύθωνα στο άντρο των Δελφών ήρθε να πλύνει το σώμα του από το μαύρο αίμα του τέρατος. Εδώ ακόμα ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη, κόρη του Πηνειού. Η αγνή παρθένα Δάφνη, δεν ήθελε να παντρευτεί τον Απόλλωνα, επειδή θα ήταν μεγάλες οι υποχρεώσεις της προς αυτόν κι έπειτα από ένα ολονύχτιο κυνηγητό, καθώς ο Απόλλωνας θα πρόφταινε την Δάφνη, ο Πηνειός άκουσε τις φωνές της και την μεταμόρφωσε σε φυτό, την δάφνη, σύμβολο της νίκης που κάνουμε τα στεφάνια.

Κατά μια εκδοχή μετά από αυτά, ο Απόλλωνας έφυγε από την περιοχή και πήγε στους Δελφούς και επισκεπτόταν την κοιλάδα των Τεμπών κάθε εννέα χρόνια εν πομπή, έκανε τελετή, έκοβε τις δάφνες και επέστρεφε πίσω.

Περίφημη στην αρχαιότητα ήταν η δάφνη των Τεμπών Από τα κλαδιά της έγινε σύμφωνα με την παράδοση, ο πρώτος ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς. Από τα κλαδιά αυτής έφτιαναν τα στεφάνια για την Πυθία και φύλλα της μασούσε αυτή καθώς έλεγε τους περίφημους διφορούμενους χρησμούς της.

Στην άκρη δε του Θεσσαλικού κάμπου βρίσκεται και η πόλη των Φαρσάλων,-γνω-

στη και από τον περίφημο χαλβά-αρκετά μεγάλο εμπορικό κέντρο. Στα Φάρσαλα ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε το 48 π.Χ. τον στρατό του Πομπήιου. Σε κεντρικό δε σημείο της πόλης βρίσκεται το σπίτι, όπου στεγαζόταν το στρατηγείο στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.

Βρίσκεται ακόμα και η Πίνδο. Το δυτικό τμήμα του νομού Τρικάλων κατά-λαμβάνεται από την οροσειρά της νότιας Πίνδου, η οποία ξεκινά από τον αυχένα της Κατάρας και τελειώνει προς νότο στα σύνορα με τον νομό Καρδίτσας. Το υπόλοιπο δε τμήμα της ανήκει στους νομούς Ιωαννίνων και Άρτας.

Η Πίνδος στην αρχαιότητα θεωρείτο ιερό βουνό αφιερωμένο στον Απόλλωνα και σύμφωνα με την ιστορία είναι η πρώτη κοιτίδα του Ελληνισμού. Από τα μέρη της Πίνδου κατάγονται οι Ορεστοί και οι Αργείοι του Τρωικού πολέμου. Από εκεί ξεκίνησαν οι Ηρακλειδείς για την κάθοδο τους στην Ελλάδα.

Το όνομα Πίνδος το πήρε από τον ομώνυμο ήρωα, γιο του Μακεδόνα που είχε τρία παιδιά. Τα δύο από αυτά φθονούσαν τον αδελφό τους Πίνδο και αυτός προκειμένου να σώσει την ζωή του έφυγε στο βουνό. Ο Πίνδος στις ατέλειωτες μοναχικές περιπλανήσεις ζούσε με το κυνήγι, συνάντησε δε και γνωρίστηκε με ένα ανθρωπόμορφο δράκο τον Λύγγο και ζούσαν παρέα. Τα αδέλφια του όμως ανακάλυψαν τον τόπο που έμενε και κάποτε που έλειπε ο δράκος, έφθασαν και κατόρθωσαν να τον εξοντώσουν. Ο δράκος θρήνησε τον Πίνδο και τον έθαψε στο βουνό αυτό, που πήρε από τότε το όνομα του.

Επίσης βρίσκεται και το Πήλιο. Στο Πήλιο εύκολα αρπάζεσαι από τη μαγεία του βουνού. Λίγο ακόμα και θα πιστέψεις πως το γέλιο που σπαρταράει στα λαγκάδια δεν είναι το παιχνίδι της ηχούς και της αντήχησης, νομίζεις ακόμη πως οι αιώνιοι Κένταυροι και ο κεφάτος Χείρωνας βρίσκονται κάπου εκεί με μια θορυβώδη πολυμελή συντροφιά και πίσω από την πυκνή βλάστηση του, θαρρείς πως παίζουν κρυφτό οι Κένταυροι και οι Νύμφες.

Ο Κένταυρος Χείρωνας είναι ο πιο γνωστός από τους Κενταύρους. Γιος του Κρόνου και της Ωκεανίδος Φιλύρας και δάσκαλος πολλών γνωστών μυθολογικών ηρώων. Είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τα βότανα για την θεραπεία ασθενειών και τραυμάτων.

Σύμφωνα με την μυθολογία ο Χείρωνας ανήκε στην ξεχωριστή εκείνη φυλή των Κενταύρων, οι οποίοι είχαν θεϊκή καταγωγή και σε αντίθεση με τους υπολοίπους Κενταύρους, ήταν σοφός, δίκαιος, καλόκαρδος, φίλος και συμπαραστάτης των ανθρώπων.

Κατά την Ελληνική μυθολογία ο Κρόνος, ο πατέρας του Δία, ερωτεύθηκε με πάθος παράφορο την πανέμορφη Ωκεανίδα Φιλύρα. Η δύστυχη φοβούμενη την οργή της γυναίκας του Κρόνου Ρέας, προσπάθησε ν’ αποκρούσει τον Κρόνο. Ο πανίσχυρος θεός όμως εξακολουθούσε να πολιορκεί στενά το αντικείμενο του πόθου του και μεταμορφώθηκε σε περίφημο άλογο, τότε η Νύμφη μαγεμένη από την ομορφιά του το πλησίασε να το χαϊδέψει. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Κένταυρος Χείρωνας.

Ο Χείρωνας ανατράφηκε στο Πήλιο και σύντομα η φήμη του για την σοφία, τις γνώσεις και την αρετή του εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Νέοι απ’ όλα τα μέρη της χώρας μαθήτευσαν κοντά του και μοιραζόταν τον πλούτο της καρδιάς και του πνεύματος του.

Δίδασκε την ιατρική, την μουσική, την πολεμική και κυνηγετική τέχνη. Παντρεύτηκε την πανέμορφη νύμφη Χαρικλώ και απέκτησε μαζί της μια κόρη, την Ωκυρρόη, που είχε μαντικές ικανότητες.

Κοντά του ανατράφηκαν και μαθήτευσαν πολλοί γνωστοί μυθολογικοί ήρωες. Ένας απ’ αυτούς υπήρξε ο θεός Ασκληπιό, γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Κορωνίδας.

Ακόμη ο Χείρωνας ανάθρεψε τον θρυλικό ήρωα Αχιλλέα, γιο του Πηλέα και της Νηρηίδας Θέτιδας. Ο Χείρωνας συνδεόταν με παλιά φιλία με τον θνητό ήρωα Πηλέα, ήταν αυτός που τον συμβούλεψε με πιο τρόπο θα κέρδιζε την αγάπη της πανέμορφης Θέτιδας. Στους γάμους τους μάλιστα του χάρισε ένα θαυματουργό δόρυ, που είχε την δυνατότητα να θεραπεύει τα τραύματα που προκαλούσε.

Όταν η Θέτιδα εγκατάλειψε τον Πηλέα, εκείνος ανέθεσε την ανατροφή του γιου του Αχιλλέα, στον σοφό Κένταυρο. Ο μυθικός ήρωας και ο δάσκαλος του συνδέ-θηκαν με μια σχέση αγάπης, φιλίας και αλληλοεκτίμησης. Ο Χείρωνας έτρεφε τον νέο «με εντόσθια λιονταριών και κάπρων και με μεδούλι αρκούδας» γι’ αυτό και ο Αχιλλέας έγινε ατρόμητος και ανίκητος.

Το τέλος του πάνσοφου αυτού και ενάρετου Κενταύρου ήταν τραγικός. Κατά τον μύθο, όταν οι Λαπίθες, με την βοήθεια του Θησέα, έδιωξαν τους Κενταύρους από το Πήλιο, ο Χείρωνας έφτασε στον Μαλέα, όπου και εγκαταστάθηκε

Όταν αργότερα ο ημίθεος Ηρακλής κατεδίωξε τους Κενταύρους της Φολόης, αυτοί ζήτησαν προστασία στην σπηλιά του Χείρωνα. Κατά την φοβερή συμπλοκή, ένα από τα φαρμακερά βέλη του Ηρακλή διαπέρασε το μπράτσο του Κενταύρου Έλατου και καρφώθηκε στο γόνατο του Χείρωνα.

Η πληγή ήταν βαθιά και αιμορραγούσε και ο πόνος αβάσταχτος. Μάταια προσπάθησε ο αγαθός Κένταυρος με βότανα να θεραπεύσει την πληγή, για να γλυκάνει ο πόνος. Ούτε η προσπάθειες του Ηρακλή, ούτε τα πικρά δάκρυα του νεαρού μαθητή του Αχιλλέα, στάθηκαν ικανά να ηρεμήσουν τον πόνο που έσκιζε τα σωθικά του Χείρωνα και σκότωναν την σκέψη του.

Η αθανασία που του χάρισε ο πατέρας του, ο Κρόνος του ήταν πια ανώφελη. Η υπόσχεση μιας ζωής αθάνατης μ’ ένα σώμα νικημένο από την αρρώστια και καταπονημένου από τους πόνους τον τρόμαζε. Ζήτησε τότε από τους θεούς τον οίκτρο τους, παρότρυνε να ανταλλάξουν την αθανασία του μ’ έναν λυτρωτικό θάνατο.

Οι θεοί εισάκουσαν την παράκληση του και η αθανασία του Χείρωνα μετα-βιβάστηκε στον Προμηθέα, ο οποίος πήρε την θέση του τραγικού Κενταύρου στον Όλυμπο. Μετά τον θάνατο του Χείρωνα, ο Δίας τον τοποθέτησε στον ουρανό, μεταμορφώνοντας τον στον αστερισμό του Τοξότη.

Σύμφωνα με άλλο μύθο κοντά στον Χείρωνα μαθήτευσαν ακόμη οι Διόσκουροι και ο Ακταίος. Ο Ακταίος διδάχθηκε από τον σοφό δάσκαλο την κυνηγετική τέχνη, έγινε άριστος κυνηγός και περνούσε τις μέρες του στα δάση. Η μοίρα όμως φύλαγε τραγικό τέλος στον ωραίο και γενναίο νέο.

Μια μέρα που ο Ακταίος κυνηγούσε στα καταπράσινα δάση του Πηλίου, κοντά στην πηγή Παρθένιο, αντίκρισε την υπέροχη Άρτεμη να λούζεται γυμνή, συντροφιά με τις Νύμφες. Η ομορφιά θάμπωσε το νέο που παρέμενε στην θέση του εκστατικός. Μόλις τον αντελήφθηκε η παρθένα θεά έγινε έξαλλη από θυμό και έπεσε βαριά πάνω στον άτυχο νέο η οργή και η κατάρα της.

Ο Ακταίος μεταμορφώθηκε σε ελάφι, που κατασπαράχθηκε από τα ίδια του τα σκυλιά. Έπειτα εκείνα αλυχτώντας ξέφρενα, έφτασαν στην σπηλιά του Χείρωνα, αναζητώντας τον κύριο τους. Ο Χείρωνας θλιμμένος για τον άδικο χαμό, έφτιαξε ομοίωμα του ωραίου Ακταίου και τα σκυλιά ημέρωσαν.

Στα δάση του Πηλίου ζούσε και η Κυρήνη, ήταν μια παρθένα κυνηγός, όμοια στη μορφή με την Άρτεμη, κόρη μιας Νύμφης των νερών. Λέγανε δε ότι η Άρτεμη της χάρισε δυο κυνηγητικά σκυλιά. Μια μέρα ο Απόλλωνας την είδε που χωρίς όπλα πάλευε μ’ ένα λιοντάρι. Κατάπληκτος ο θεός κάλεσε το σοφό Κένταυρο Χείρωνα από τη σπηλιά του, που βρισκόταν εκεί κοντά. Ο Χείρωνας τον συμβούλεψε να πάρει κρυφά γυναίκα του την Κυρήνη.

Έτσι παραπλάνησε την άγρια παρθένα με το χρυσό του άρμα, που το τραβούσαν κύκνοι. Ο Χείρωνας προφήτευσε ακόμη πως από τον γάμο του Απόλλωνα και της Κυρήνης θα γεννιόταν ο θεϊκός Αρισταίος. Ο Απόλλωνας πήγε τον γιο του στην σπηλιά του Χείρωνα, για να μορφωθεί από τον Κένταυρο, όταν δε μεγάλωσε οι Μούσες τον κάνανε φύλακα των κοπαδιών τους στη Θεσσαλική Φθία.

Το Πήλιο κατά την μυθολογία ήταν ο τόπος που διάλεξαν οι θεοί του Ολύμπου για τις θερινές διακοπές τους, τα γλέντια τους και τους γάμους τους. Εκεί έγινε ο γάμος του θνητού Πηλέα και της Νηρηίδας Θέτιδος, που τον τραγούδησαν ο Όμηρος και ο Πίνδαρος.

Η χερσόνησος του Πηλίου είναι μια πανέμορφη συλλογή από γραφικά χωριά, το κάθ’ ένα από αυτά είναι μοναδικό με την δική του ομορφιά Χρυσαφένιες παραλίες είναι διάσπαρτες σε όλο το μήκος των ακτών της χερσονήσου και τα πλακόστρωτα καλντερίμια περιμένουν για ανέμελες βόλτες.

Το Πήλιο είναι μια συμφωνία από πράσινο, από καταρρακτώδη νερά, από πυκνότατους ίσκιους, από τραγούδια αηδονιών και από εξαίσια θέα. Το μικρό γραφι-κό τραινάκι που πάει από τον Βόλο στις Μηλιές του Πηλίου δεν έχει όμοιό του. Ξεκι-νάει και σταματάει συχνά, πηγαίνει αργά, λες και βγήκε περίπατο για δική του ευχαρίστηση.

Η δε όμορφη πόλη του Βόλου που τη βρέχει ο Παγασητικός και τη σκιάζει το Πήλιο με τα μυριοστόλιστα χωριά του. Είναι μια μεγάλη σύγχρονη και δυναμική πόλη, που έχει την τύχη να βρίσκεται σε μια από τις ομορφότερες γωνιές της Ελλάδας.

Στην Ιωλκό η σκαπάνη του αρχαιολόγου χτυπάει σε ρυθμό Ομηρικό. Η Ιωλκός είναι η αρχαιότερη πόλη της Θεσσαλομαγνησίας. Η μυθολογική παράδοση μας λεει ότι την Ιωλκό ίδρυσε ο γιος του Αίολου Κρηθέας. Από την πανέμορφη Τυρώ κόρη του Θεσσαλού βασιλιά Σαλμωνέα, που πήρε γυναίκα του, απόκτησε ο Κρηθέας τρεις γιούς τον Αίσονα, τον Φέρη και τον Αμυθάονα.

Στο θρόνο της Ιωλκού τον διαδέχθηκε ο Πελίας. Ο γιός του Αίσονα Ιάσονας, αργότερα για να πάρει τον θρόνο αναγκάστηκε να επιχειρήσει την υπερπόντια Αργοναυτική εκστρατεία.

Πέρα ωστόσο από τις μυθικές αυτές παραδόσεις που έδωσαν τόσα θέματα στην αρχαία λογοτεχνία, το ιστορικά τεκμηριωμένο είναι ότι στην Ιωλκό κατοικούσε ένας δραστήριος και εμποροπειρατικός λαός οι Μινύες, που εκμεταλλεύτηκαν όσο μπορούσαν καλύτερα και αποδοτικότερα τους γείτονας τους με την προνομιούχα θάλασσα του Παγασητικού και έγιναν πολύ γρήγορα ναυτίλοι.

Οι Μινύες εγκαταστάθηκαν στην Ιωλκό γύρω στα 1800 π.Χ. κι από τότε αρχίζει η πόλη αυτή να γίνεται η πιο ενδιαφέρουσα της περιφερείας μια και ο μεσογειακός οικισμός του Διμηνίου άρχισε να παρακμάζει, να φθίνει και να ερημώνεται.

Στα 1150 η Ιωλκός βρίσκεται στο κορύφωμα της ακμής της κι αυτήν την εποχή απηχεί ο χαρακτηρισμός που της δίνει ο Όμηρος «ως ευκτισμένη (γερά θεμελιωμένη) Ιωλκός». Η ακμή της αυτή με αργή μα σίγουρα κάμψη κρατάει μέχρι τον 7ο αιώνα π.Χ., ώσπου στο τέλος του 6ου αιώνα υποτάσσεται στους Θεσσαλούς.

Η Ιωλκός αναφέρεται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Μυθική πατρίδα του Πελία, του Αίσονα και του Ιάσονα και ορμητήριο ηρώων, που συμμετείχαν στην Αργοναυτική εκστρατεία.

Η Τυρώ εγγονή του θεού των ανέμων Αίολου, γέννησε από τον Ποσειδώνα τους διδύμους γιους Νηλέα και Πελία και δεν τόλμησε να τα κρατήσει. Τα έβαλε μέσα σε μια ξύλινη σκάφη, που χρησίμευε για κούνια και μπορούσε να πλέει στο νερό και τ’ άφησε στον Ενιπέα ποταμό.

Το νερό τα πήγαινε από δω και από κει και τα έφερε σ’ ένα μέρος στην όχθη, όπου ένα κοπάδι άλογα περνούσαν βόσκοντας, έσωσαν τα παιδιά το ένα, που πήρε το όνομα Νηλέας, θήλασε από μια σκυλίτσα των τσοπάνων, τ’ άλλο από μια φοράδα. Και επειδή το ζώο τον πάτησε στο κεφάλι και από τότε είχε ένα μαύρο σημάδι, ονομαζόταν Πελίας.

Τελικά ένας από τους βοσκούς βρήκε και τα δυο παιδιά, τ’ ανάθρεψε και τα φύλαξε. Αργότερα η Τυρώ όμως γέννησε κι άλλους γιους από το θείο της Κρηθέα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Αίσονας.

Σ’ αυτή την πόλη, την Ιωλκό, που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ναυτικά και εμπορικά κέντρα, βασίλευε ο Πελίας, που άρπαξε με αυθαίρετο τρόπο τον θρόνο από τον ετεροθαλή αδελφό του Αίσονα.

Ο Αίσονας ήταν άνθρωπος ήπιος και συνετός. Είχε στεναχωρεθεί βέβαια πολύ από την απρεπή συμπεριφορά του αδελφού του, Αλλά προτίμησε να μην διχάσει το λαό και να διεκδικήσει με την βία των όπλων τα νόμιμα δικαιώματα του.

Αντίθετα ο Πελίας παρόλο που βρισκόταν σε θέση εξουσίας, ένιωθε μέσα του τον φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον, και καχυποψία για τους γύρω του ανθρώπους.

Ο παράνομος σφετεριστής βασιλιάς, για να είναι ήσυχος για τον θρόνο του, σκέφθηκε πολλές φορές να βγάλει από την μέση τον αδελφό του, αλλά φοβόταν την αντίδραση του λαού, που εκτιμούσε τις αρετές του Αίσονα.

Άλλωστε, η διακριτική παρουσία του, με τον άπραγο χαρακτήρα που είχε, δεν εγκυμονούσε κινδύνους για την εξουσία του Πελία. Μα όταν ο Αίσονας απέκτησε το όμορφο χαριτωμένο αγόρι τον Ιάσονα, το μίσος του Πελία προς τον αδελφό του μεταφέρθηκε στο παιδί, που ίσως κάποτε, όταν ενηλικιωνόταν, θα μπορούσε να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματα του πατέρα του.

Πήρε λοιπόν την απόφαση να το σκοτώσει και μέσα στο σκοτεινό του μυαλό τριγύριζαν χίλιες σκέψεις, πως θα έκανε την αποτρόπαιη αυτή πράξη ξεγελώντας τον λαό, του οποίου την αντίδραση φοβόταν πιο πολύ από εκείνη των θεών.

Τις προθέσεις και επιδιώξεις του Πελία είχαν καταλάβει οι γονείς του μικρού Ιάσονα και άρχισαν κι εκείνοι να σκέφτονται τρόπους για να μην πληρώσει ένα αθώο παιδί με την ζωή του, τον άπληστο πόθο για εξουσία του αδίστακτου και ηθικά πωρωμένου αυτού ανθρώπου.

Πάνω από τις δύο τότε πόλεις Αίσονα και Ιωλκό, ζούσε στους δασοσκέπαστους πρόποδες του Πηλίου ζούσε όπως είπαμε ο Κένταυρος Χείρωνας, γιος του Κρόνου και της κόρης του Ωκεανού Φιλύρας.

Οι Κένταυροι που σύμφωνα με την παράδοση, καταγόταν από θεϊκή γενιά, ήταν παράξενα όντα, από τη μέση και πάνω ήταν άνθρωποι και από την μέση και κάτω άλογα. Δεν διακρινόταν δε για το ήθος και τις αρετές τους, απεναντίας ήταν φιλόνικοι, άρπαγες, εκδικητικοί και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους και πολλές φορές και με τους θεούς.

Ωστόσο ο Χείρωνας δεν έμοιαζε καθόλου με τους ομοφύλους του, είχε μια ξεχωριστή δύναμη ψυχής και σπάνιες αρετές. Από τους θεούς είχε πάρει το χάρισμα της Ιατρικής και υπήρξε δάσκαλος του Ασκληπιού, μαθαίνοντας του πως να θεραπεύει δύσκολες ασθένειες και να σώζει τη ζωή ακόμη και ετοιμοθάνατων ανθρώπων. Ο ίδιος άλλωστε υπήρξε ο πρώτος δάσκαλος του Αχιλλέα, στο οποίο έμαθε τα μυστικά της ιατρικής, της μουσικής και της αυτοπειθαρχίας.

Στον Χείρωνα λοιπόν παραδόθηκε ο μικρός Ιάσονας, για να σωθεί από την μανία του θείου του Πελία. Ταυτόχρονα όμως για να ξεγελάσουν τον Πελία, διέδωσαν αρχικά πως το παιδί είναι άρρωστο βαριά και σε λίγο πως πέθανε και άρχισαν να θρηνούν και να κάνουν τους περίλυπους.

Η χαρά και η ικανοποίηση του Πελία ήταν τότε μεγάλη. Ο υποτιθέμενος θάνατος του Ιάσονα τον είχε βγάλει από τον κόπο να διαπράξει μια ακόμα ανούσια πράξη.

Έτσι ο Ιάσονας κοντά στον Χείρωνα, που τον μεγάλωσε με ιδιαίτερη στοργή και αγάπη και του έδωσε όλα τ’ απαραίτητα για τη ζωή πνευματικά και ηθικά εφόδια, του έμαθε το σεβασμό προς τους θεούς, τη δικαιοσύνη και τη στρατιωτική ανδρεία.

Ο Ιάσονας, μαθαίνοντας να σημαδεύει, και να βρίσκει με επιτυχία το στόχο του έμαθε συνάμα την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοπειθαρχία, αρετές που έμελλε να του χρησιμεύσουν αργότερα στην περιπετειώδη ζωή του.

Στο μεταξύ ο σκληρός τύραννος άρχισε να νιώθει φοβερές τύψεις συνείδηση για τις κακές πράξεις του και η ανησυχία για το μέλλον του έγινε σωστός εφιάλτης. Πήγε λοιπόν να ρωτήσει το μαντείο για την τύχη του θρόνου του.

Κι ο Απόλλωνας με το στόμα του μάντη του είπε τα εξής παράξενα «θα χάσεις τη ζωή σου από κάποιο απόγονο του Αίολου. Προπάντων όμως θα πρέπει να δώσεις προσοχή στον μονοσάνδαλο, που θα κατέβει στην Ιωλκό από τις ψηλές τοποθεσίες».

Ο Πελίας κράτησε στο μυαλό του αυτά τα λόγια και αναρωτιόταν ποιος να είναι ο απόγονος του Αιόλου που θα τον σκότωνε. Θα έχανε λοιπόν την ζωή του όχι από φυσιολογικό θάνατο, αλλά από το χέρι κάποιού ανθρώπου και μάλιστα συγγενούς του!! Κι ο μονοσάνδαλος; Ποιος θα τολμούσε να παρουσιαστεί μπροστά στο βασιλιά με μια τέτοια αταίριαστη περιβολή. Γιατί ακόμα και θεός να ήταν, θα έδινε τη φριχτή εντύπωση ότι ερχόταν από έναν άλλο κόσμο και ίσως από τον αραχνιασμένο Άδη.

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια. Όταν ο Πελίας μια μέρα διοργάνωσε στην Ιωλκό κοντά στην ακρογιαλιά μια γιορτή, προς τιμή κυρίως του Ποσειδώνα και των άλλων θεών πλην της Ήρας. Έστειλε λοιπόν ο Πελίας να προσκαλέσουν όλους τους επωνύμους της περιοχής, ανάμεσα στους οποίου ήταν και Χείρωνας. Ο τελευταίος για ευνόητους λόγους απέφυγε τέτοιου είδους εμφάνιση, όμως έστειλε στη θέση του τον Ιάσονα που ήταν τότε ένα ωραίο και δυνατό παλικάρι.

Ο Ιάσονας έπρεπε να περάσει το ποτάμι Άναυρο που δεν είχε γέφυρα. Εκεί συνάντησε μια γριά γυναίκα, της οποίας την μορφή είχε πάρει η Ήρα, δεν την ανεγνώρισε ο Ιάσονας την θεά, την πήρε στην πλάτη του και την πέρασε πάνω από τα νερά, τότε λέγεται ότι έχασε και το ένα σανδάλι του.

Για μια στιγμή σκέφτηκε να γυρίσει πίσω να πάρει και να φορέσει άλλα σανδάλια, μα η απόσταση ήταν μεγάλη και ο χρόνος περιορισμένος. Έτσι αποφάσισε να πάει στην γιορτή της θυσίας μ’ ένα μονάχα σανδάλι.

Μόλις έφθασε στον τόπο της συγκέντρωσης έκθαμβο κι εντυπωσιασμένο το πλήθος τον παρακολουθούσε. Κανένας δεν ήξερε ποιος ήταν, εκείνος ο γεροδεμένος και όμορφος νέος με ένα δέρμα πάνθηρα που σκέπαζε τους ώμους του. Ήρεμος κι επιβλητικός με μάτια που άστραφταν από εξυπνάδα, στάθηκε και κοίταζε το πλήθος.

Όλοι συζητούσαν μεταξύ τους και διερωτόνταν αν είναι θνητός ή θεός μεταμορφωμένος σε άνθρωπο. Στην αρχή σκέφτηκαν τον Απόλλωνα μετά τον Άρη ύστερα απέρριψαν όλες αυτές τις σκέψεις.

Κι ενώ όλοι συζητούσαν για τον Ιάσονα, πέρασε με το αμάξι του, που το έσερναν άλογα, ο βασιλιάς Πελίας. Είδε το νέο που ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και σταμάτησε. Ξαφνικά σαν μαγνήτης τράβηξε το βλέμμα του και καρφώθηκε στο σανδάλι που κάλυπτε μονάχα το δεξί του πόδι.

Στην αρχή ένιωσε έκπληξη, ύστερα ένιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά και ένας κρύος ιδρώτας περιέλουσε το κορμί του. Στ’ αλήθεια διερωτήθηκε, ο νέος που έχει πει το μαντείο, με το ένα σανδάλι και το ντύσιμο που πρόδινε την καταγωγή του από τα ορεινά, στεκόταν μπροστά του.

Όλα έμοιαζαν όπως τα είπε ο θεός. Το τέλος λοιπόν της ζωής του θα ερχόταν από τα χέρια εκείνου του ξένου. Ο μελλοντικός φονιάς του λοιπόν στεκόταν μπροστά του.

Προσπάθησε να συγκεντρωθεί να ξεχάσει για μια στιγμή τον χρησμό. Έσκυψε με τρόμο και ρώτησε το νέο, ποια ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του και πια η καταγωγή του.

Με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και ηρεμία ο Ιάσονας απήντησε. «Φέρνω μαζί μου τη διδασκαλία του Χείρωνα. Έρχομαι από την σπηλιά στο Πήλιο. Έγινα είκοσι χρονών χωρίς να κάνω καμιά ανάρμοστη πράξη. Τώρα ξαναγυρίζω στην πατρίδα μου ν’ αποχτήσω την παλιά δόξα του πατέρα μου, που κάποτε του είχε δωρίσει ο Δίας στον πρίγκιπα Αίολο και όπου τώρα την κατέχει παράνομα, άλλος».

Ο ανυποψίαστος νέος δεν ήξερε ποιόν είχε μπροστά του και σε ποιόν αποκάλυπτε το σκοπό του. Τότε ο Πελίας σκέφτηκε πως δεν έπρεπε να δείξει ότι φοβάται, ψύχραιμος, έπρεπε ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση, να βρει κάποια αποτελεσματική λύση. Χαμογέλασε με κόπο στο νέο, σαν να ήθελε να του δείξει την κατανόηση του.

Ξαφνικά το πλήθος κινήθηκε προς τα πίσω, στάθηκε και παρακολουθούσε την σκηνή. Ένας άντρας μεσήλικας έκανε την εμφάνιση του, έτρεξε κι αγκάλιασε τον Ιάσονα τον έσφιξε δυνατά και άρχισε να τον φιλά, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια του. Ήταν ο πατέρας του, ο Αίσονας, που είχε έρθει κι’ αυτός για την τελετή της θυσίας.

Ακολούθησαν οι θείοι και οι ξάδελφοι του Ιάσονα, ο Φέρης και ο Άδμητος πού είχαν έρθει από τις Θεσσαλικές Φέρρες και ο Αμυθάονας και Μέλαμπος από την Μεσσηνία. Ένα τρελλό, ξέφρενο πανηγύρι χαράς ξέσπασε για κείνη την ανέλπιστη συνάντηση. Ο Ιάσονας φιλοξένησε όλους στο σπίτι του πατέρα του πέντε μερόνυχτα, γιατί είχαν έρθει από μακρινά μέρη. Την έκτη μέρα τους αποκάλυψε το σχέδιο του, την διεκδικήσει δηλαδή των νομίμων δικαιωμάτων του πατέρα του με την αφαίρεση της εξουσίας από τον Πηλέα.

Όλοι συμφώνησαν μαζί του και αποφάσισαν να τον συνοδέψουν στο παλάτι του Πηλέα, όταν έφθασαν, παρουσιάστηκαν στον βασιλιά, που τους δέχτηκε με προσποιητή εγκαρδιότητα. Ο Ιάσονας μίλησε με θάρρος, αλλά και διάθεση συγκαταβατικότητας. Η σωφροσύνη που τον δίδαξε ο σοφός δάσκαλος του Χείρωνας, κυριάρχησε τα πάθη της οργής και της αγανάκτησης για την αδικία, που ήταν φυσικό να τα εξάπτει ακόμα περισσότερο η ορμητικότητα της νεανικής ηλικίας του.

Είπε με σταθερή φωνή «Έχουμε κοινή καταγωγή από γυναίκα, γι’ αυτό δεν είναι σωστό να μαλώνουμε. Ας ξεχάσουμε ό,τι έγινε μέχρι τώρα , ας πρυτανεύσει η λογική. Προτείνω ένα σχέδιο ειρηνικής μοιρασιάς, κράτησε τα κοπάδια και τα χωράφια που πήρες από τον πατέρα μου, αλλά δώσε μου το σκήπτρο και τον θρόνο που μου ανήκουν».

Ήρεμα, τότε του απάντησε και ο Πελίας «Ευχαρίστως θα σου παράδινα ό,τι ζήτησες. Υπάρχει όμως κάτι που με κάνει ν’ ανησυχώ, μια απαίτηση των υποχθόνιων θεών, η ψυχή του Φρίξου παρουσιάστηκε στ’ όνειρο μου και με παρεκάλεσε να πάει κάποιος στο παλάτι του Αιήτη, απ’ όπου θα φέρει πίσω την ψυχή του και το χρυσόμαλλο δέρας. Ρώτησα ύστερα το μαντείο των Δελφών κι εκείνο μου έδωσε εντολή, να στείλω γι’ αυτό το σκοπό ένα καράβι. Μα είμαι ήδη πολύ γέρος και ανήμπορος για τέτοια πράγματα. Εσύ όμως που είσαι στο ανθός της νεανικής σου δύναμης μπορείς να το κάνεις. Σου δίνω λοιπόν όρκο και μάρτυρες μου οι θεοί ότι, μόλις επιστρέψεις από το ταξίδι και φέρεις το χρυσόμαλλο δέρας, θα σου παραδώσω το σκήπτρο και το θρόνο που ζητάς».

Φυσικά ούτε όνειρο τέτοιο είχε δει ποτέ ο Πελίας ούτε σκόπευε να παραδώσει την εξουσία στον ανιψιό του, όλα όμως αυτά τα είπε, γιατί ήταν σίγουρος ότι το έργο που του ανέθετε ήταν τόσο δύσκολο κι επικίνδυνο, που δεν υπήρχε καμιά ελπίδα για επιτυχία.

Θα έφευγε λοιπόν εκείνος σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και οι όρκοι θα ήταν πλέον άκυροι, εφ’ όσον δεν θα εκπληρωνόταν προηγουμένως οι όροι της δέσμευσης του. Ο Ιάσονας καθώς ήταν θαρραλέος και ριψοκίνδυνος χαρακτήρας και η πείρα της ζωής του έλειπε, ώστε να σταθμίσει τους κινδύνους, δέχθηκε με προθυμία την πρόταση του θείου του και άρχισε τις σχετικές προετοιμασίες.

Μια τέτοια μακρινή και επικίνδυνη αποστολή για να έχει επιτυχία, χρειαζόταν ένα γοργό και ανθεκτικό καράβι και πλήρωμα παλικάρια που θα αψηφούσαν τους κινδύνους και θα ήταν έτοιμη ακόμη και τη ζωή τους να θυσιάσουν γι’ αυτό τον σκοπό.

Έτσι κατασκευάσθηκε η μυθική Αργώ που ήταν ανθεκτική στα κύματα και εξαιρετικά γρήγορη. Ύστερα από αυτά ξεκίνησε ο Ιάσονας και η συντροφιά του για τι μεγάλο και μακρινό ταξίδι.

Στην Θεσσαλία ανήκει επίσης και το νησιώτικο σύμπλεγμα των Σποράδων. Το αποτελούν τα τρία διαμάντια της Θεσσαλίας. Σκιάθος το νησί του Παπαδιαμάντη, Σκόπελος η πατρίδα του Νιρβάνα και Σκύρος όπου εκεί είναι θαμμένος κάτω από τις ελιές κι αγνάντια στο ανοιχτό πέλαγος , ο νέος Άγγλος ποιητής Μπρούκ.

Περίοπτη θέση στην Θεσσαλία κατέχουν και τα Άγραφα, τα οποία με τους ορεινούς όγκους, τα άγριας ομορφιάς τοπία και τον αμέτρητο πλούτο ιστορίας και παράδοσης, είναι βουνά ντυμένα με μύθους και παραδόσεις που χάνονται στα βάθη των αιώνων.

Σε τούτο τον τόπο άνθησε η ζωή, έζησαν άνθρωποι απλοί, άνθρωποι λιτοί και λεύτεροι, λεύτεροι γιατί δεν λύγισαν ποτέ, δεν προσκύνησαν αφεντάδες, λεύτεροι γιατί απολαμβάνουν το πράσινο και χαίρονται τον ήλιο.

Τα Άγραφα είναι μια Ελλαδική περιοχή ορεινή και δύσβατη, μια απέραντη θάλασσα από βουνοκορφές άλλες ψηλές και άλλες χαμηλότερες, εκεί που οι Αγραφιώτες ζουν στο δικό τους απομονωμένο κόσμο.

Στα Άγραφα τα αιώνια μακάρια βουνά απλώνουνε με σιγουριά τον όγκο τους και μεγαλεπήβολα αγγίζουν τα ουράνια, στα ξέφωτα δε, στις βουνοπλαγιές και τα ριζά, γάργαρα νερά ζωογονούν την πλάση.

Σε όποια γωνιά κι αν πατήσεις αυτού του ένδοξου τόπου, τα πάντα σου δίνουν την αίσθηση, πως αυτές οι ανεξάντλητες φυσικές ομορφιές του, δεν έχουν όμοιο του, όπου δε και αν θελήσεις να σκύψεις στην ανδρειωμένη τούτη γη, θα ακούσης την φωνή των προγόνων.

Στο άκουσμα της λέξης Άγραφα, ο Έλληνας συνειρμικά φέρνει στο νου του τους κλέφτες και τους αρματολούς της προεπαναστατικής περιόδου του μεγάλου αγώνα. Η περιοχή των Αγράφων υπήρξε ο καταλληλότερος τόπος για την δράση των κλεφτών και αρματολών, αφού η Τουρκική εξουσία δεν έφτασε ποτέ ως εκεί με την σκληρή και καταπιεστική μορφή της.

Δεν είναι τόσο ο απόηχος των θρύλων, για την γη των κλεφτών και αρματολών που σου έρχονται στον νου, όταν αναφέρεσαι στα Άγραφα. Αυτά σου έρχονται πολύ μετά, όταν είσαι ήδη εκεί, γιατί όπως και να το κάνεις, κάτι ξεχωριστό είχαν αυτά τα μέρη.

Η περιοχή των Αγράφων έχει συνδέσει τη συναρπαστική ιστορία της με απείρους μύθους, αλλά και πραγματικά γεγονότα. Στα βουνά των Αγράφων στα φλογισμένα χρόνια γεννήθηκε η θρυλική κλεφτουριά και το περίφημο αρματολίκι, εκεί βρίσκονται τα λημέρια των κλεφτών και των καπεταναίων.

Στα Άγραφα τη γη των θρύλων, των παραδόσεων και της λεβεντιάς, ακαταπόνητοι πολέμαρχοι, ατίθασα παλικάρια, μεγάλοι ήρωες αγωνιστές δεν τρόμαζαν στον θάνατο, με απαράμιλλη δε αντρειοσύνη πολέμησαν τους Τούρκους δυνάστες και έδωσαν την ζωή τους για την ανεξαρτησία και την πολυπόθητη λευτεριά. Πριν, αλλά και κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821, πολλοί και σπουδαίοι οπλαρχηγοί έδρασαν σε αυτόν τον τόπο, όπως ο Κατσαντώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Δίπλας και άλλοι.

Στα Άγραφα ο μύθος και η ιστορία ζωντανεύουν, είναι μια από τις περιοχές με πλούσιες αγωνιστικές παρακαταθήκες κάθε ύψωμα αναταράζεται από μύθους και χώμα είναι βαμμένο με το αίμα των ηρωικών αγώνων του Ελληνικού λαού.

Από τα παλιά χρόνια στην ευρύτερη περιοχή των Αγράφων έσμιξαν η ιστορία με τους θρύλους και τις παραδόσεις και η θρησκευτική λατρεία με την τέχνη. Στην δε εποχή της Τουρκοκρατίας απετέλεσαν τα Άγραφα, φάρο της λευτεριάς και ήταν λημέρι των κλεφτών, οι οποίοι ήταν η ψυχή του Εικοσιένα.

Οι περιοχές Αργιθέας-λίμνης Μέγδοβα (Πλαστήρα)-Ρεντίνας αποτελούν τον Αγραφιώτικο κύκλο και ανήκουν στον ορεινό όγκο των Θεσσαλικών Αγράφων, που διαμορφώνει την νοτιοδυτική πλευρά του νομού Καρδίτσας.

Μια σειρά από βουνοκορφές, όπου τα χρώματα αφομοιώνονται με τον αντίλαλο του χρόνου, είναι οι κορφάδες των Αγραφιώτικών βουνών και ανάμεσα τους τα διάσπαρτα Αγραφιωτοχώρια.

Τοποθεσίες γκρίζες, πράσινες, γλαυκές, αλλού ο ήλιος να παιζογελά με την πέτρα κι άλλού ο ίσκιος, μορφές παραμυθιών στη φαντασία του ανθρώπου ν’ ανασταίνει, αγγίζουν ελαφρά τον ουρανό Σα να θέλουν να του εξομολογηθούν το τραγούδι της παλικαριάς.

Ο νομός της Καρδίτσας, η παλιά Θεσσαλιώτιδα, χαρακτηρίζεται από την αντίθεση της άγριας ομορφιάς, της οροσειράς των Αγράφων και της ηρεμίας του ατέλειωτου Θεσσαλικού κάμπου. Η δε όμορφη πόλη της Καρδίτσας βρίσκεται στην καρδιά της Ελλάδος, κύριο χαρακτηριστικό αυτής της πόλης του κάμπου, είναι το μεγάλο πάρκο του Παυσίλυπου, οι ευρύχωρες πλατείες και οι πεζόδρομοι που δημιουργούν χρώμα και ατμόσφαιρα οικειότητας.

Σαν καταπράσινη θάλασσα απλώνεται ο Θεσσαλικός κάμπος. Η εύφορη γη του και η γεωγραφική του θέση, συνετέλεσαν στο να γίνει πέρασμα και τόπος συνάντησης φυλών και πολιτισμών.

Τα χωριά αυτού του Αγραφιώτικου κύκλου, διασώζουν μια αξιόλογη τοπική αρχιτεκτονική, αρχαίες πόλεις και βυζαντινά κάστρα, μοναστήρια και παλιές εκκλησίες, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν και στολίζουν το περήφανο τοπίο τους.

Τα χωριά της Αργιθέας απλώνονται σε αμφιθεατρικό σχηματισμό στις πλαγιές των Αγράφων. Ξακουστή είναι η φιλοξενία των ντόπιων και η αγάπη με την οποίαν περιβάλουν τον επισκέπτη. Κλεισμένοι ανάμεσα στους ορεινούς όγκους, οι κάτοικοι ανέπτυξαν ιδιαίτερα πολιτιστικά στοιχεία.

Η λίμνη Πλαστήρα βρίσκετε κρυμμένη μέσα στην αγκαλιά των κατάφυτων βουνών. Το ξεχωριστό αυτό στολίδι των Αγράφων, η τεχνητή λίμνη σχηματίστηκε από τα νερά του ποταμού Μέγδοβα, του αρχαίου Ταυρωπού.

Ένας μικρός παράδεισος, για εκδρομές όλο τον χρόνο σ΄ ένα τοπίο συναρπαστικό καθώς η πανέμορφη λίμνη αγκαλιάζεται από ψηλά και κατάφυτα βουνά. Μια λίμνη τριγυρισμένη από πλατάνια και βελανιδιές, με τις πλαγιές των Αγράφων πιο μέσα να πλημμυρίζουν από έλατα και οξιές. Δένδρα και βουνοκορφές που καθρεπτίζονται στα νερά της λίμνης, συνθέτουν ένα μαγικό περιβάλλον.

Η Ρεντίνα- αρχόντισσα των Αγράφων, είναι ένας πανέμορφος παραδοσιακός οικισμός με μεγάλη ιστορία. Χτισμένη αμφιθεατρικά και απλωμένη σε δύο πλαγιές εντυπωσιάζει με τ’ απλά στολίδια και τα χρώματα της. Μια περιοχή γεμάτη τόσες μνήμες, διαθέτει Θρησκευτικό μουσείο και μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Κοντά στην Ρεντίνα βρίσκεται και η νέα πανέμορφη τεχνητή λίμνη Σμοκόβου.

Από το 6000 π.Χ. που υπήρξαν ίχνη ανθρώπινης ζωής με νεολιθικούς οικισμούς, πορεύεται μέχρι σήμερα στο φάσμα των αιώνων, η συνεχής δε παρουσία που μαρτυρείτε από την εποχή του Ομήρου και φτάνει στις μέρες μας, καθορίζει το χαρακτήρα αυτής της διαδρομής, που απλώνεται στα νοτιοδυτικά της Καρδίτσας, στις υπώρειες της Πίνδου.

Τα Μετέωρα βρίσκονται και αυτά στην Κεντρική Ελλάδα και συγκεκριμένα στο βορειοδυτικό τμήμα της Θεσσαλίας ανάμεσα στα Χάσια και την Πίνδο δυτικά. Εκεί που τελειώνει η Θεσσαλική πεδιάδα, υψώνονται γιγάντιοι βράχοι που δημιουργούν ένα θαύμα μοναδικό ίσως στον κόσμο.

Το φαινόμενο των βράχων δεν αναφέρεται ούτε στην μυθολογία, ούτε από κάποιον ιστορικό. Εδώ και χίλια περίπου χρόνια, άρχισαν να ασχολούνται οι ιστορικοί και οι γεωλόγοι με την δημιουργία αυτών των βράχων, διατυπώνοντας διάφορες θεωρίες.

Πριν από 25-30 εκατομμύρια χρόνια, μετά από γεωλογικές μεταβολές που συνέβησαν κατά την διάρκεια των αιώνων, ανυψώθηκε το κεντρικό τμήμα της σημερινής Ελλάδας και βυθίστηκε η περιοχή της Θεσσαλίας, η οποία αποτελούσε μια λίμνη. Αργότερα δημιουργήθηκε το άνοιγμα στην κοιλάδα των Τεμπών, με αποτέλεσμα τα νερά να χυθούν στο Αιγαίο και να αποκαλυφθεί η Θεσσαλική πεδιάδα.

Κατά την τριτογενή περίοδο αποκόπηκαν οι συμπαγείς όγκοι των βράχων της οροσειράς της Πίνδου, που δημιουργήθηκαν με την πάροδο των αιώνων και σχηματίσθηκε ανάμεσα τους η κοιλάδα του Πηνειού ποταμού.

Στους βράχους αυτούς βρήκαν καταφύγιο αρκετοί τολμηροί ερημίτες και αναχωρητές, οι οποίοι αναζητούσαν ψυχική ηρεμία, γαλήνη και με την προσευχή επεδίωκαν την Χριστιανική τελειότητα.

Το πότε κατοικήθηκαν αυτοί οι βράχοι δεν είναι γνωστό, σύμφωνα όμως με τις γραφές που υπάρχουν, είναι όταν παρουσιάζεται ο μοναχισμός και έχει πλέον οργανωθεί.

Σύμφωνα δε με τους βυζαντινολόγους, οι πρώτοι ασκητές πρέπει να είχαν καταφύγει στους βράχους, περί το τέλος της πρώτης χιλιετίας. Ως πρώτος ασκητής αναφέρεται, ο Βαρνάβας περί τα 950 μ.Χ., οποίος ίδρυσε τη σκήτη του Αγίου Πνεύματος και ακολούθησε η ίδρυση της σκήτης της Μεταμορφώσεως, από τον Κρητικό μοναχό Ανδρόνικο στις αρχές του 1000 μ.Χ.

Τα Μετέωρα είναι σήμερα το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μετά το Άγιο Όρος μοναστικό συγκρότημα στον Ελλαδικό χώρο. Σήμερα συνεχίζουν χωρίς διακοπή την παράδοση της Ορθοδοξίας και οι κυριότερες μονές είναι: η ιερή μονή Μεγάλου Μετεώρου,η ιερή μονή Αγίου Βαρλαάμ, η ιερή μονή Ρουσάνου, η ιερή μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, η ιερή μονή Αγίου Στεφάνου και η ιερή μονή Αγίας Τριάδας.

Τα θεόρατα βράχια των Μετεώρων δεσπόζουν επιβλητικά στην Καλαμπάκα μεταξύ των βουνών Αντιχασίων. Αυτό το μεγαλούργημα της φύσης αποκαλύπτει όλο του το μεγαλείο αιώνες τώρα, ένα μοναδικό σε ομορφιά γεωλογικό φαινόμενο και ένα σημαντικό μνημείο της Ορθοδοξίας.

Στη θέα των ιερών βράχων ο επισκέπτης, μένει έκθαμβος από την εντυπωσιακή μεγαλοπρέπεια του γιγαντιαίου πέτρινου συμπλέγματος.

Από τα έξι σήμερα λειτουργούντα μοναστήρια της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα, της μονής Βαρλαάμ, της Αγίας Τριάδας και Αγίου Νικολάου Αναπαυσά είναι αντρικές ενώ η μονή Ρουσάνου και Αγίου Στεφάνου γυναικείες.

Τα πανέμορφα δε χωριά του Ασπροποτάμου είναι διάσπαρτα σε μια περιοχή απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς απ’ όπου διέρχεται ο Ασπροπόταμος. Το παράφορο αυτό ποτάμι με την άσπρη κοίτη, σφάζει την κεντρική Πίνδο, δίνοντας τ’ όνομα του σ’ ολάκερη την περιοχή, αφού δε περάσει τα σύνορα της Θεσσαλίας και διασχίσει το νομό Αιτωλοακαρνανίας με το όνομα Αχελώος χύνεται στο Ιόνιο πέλαγος, αφού πρώτα έχει δεχθεί τα νερά πολλών άλλων παραποτάμων.

Ο μύθος λεει πως ο Αχελώος ήταν ο μεγαλύτερος από τους γιους του Ωκεανού και της Τυθούς (Γαίας), πατέρας των Νυμφών και των Σειρήνων. Μεταμορφωμένος σε ταύρο πάλεψε με τον Ηρακλή για την καρδιά της Δηιανείρας. Ο Ηρακλής έσπασε το κέρατο του ταύρου Αχελώου και την έκανε την Δηιάνειρα γυναίκα του.

Ο χώρος του Ασπροποτάμου πρωτοκατοικήθηκε από τους Αθαμάνες. Ο Αθάμας γιος του Αίολου έδωσε το όνομα του στους Αθαμάνες και ίδρυσε την Θεσσαλική πόλη Άλω. Μια θεά με το όνομα Νεφέλη γέννησε από τον Αθάμα τον σγουρομάλλη Φρίξο και την αδελφή του Έλλη, που πνίγηκε πέφτοντας από το χρυσύμαλλο κριάρι στα νερά του Ελλήσποντου

Η περιοχή του Ασπροποτάμου αποτελεί ενιαία γεωγραφική ενότητα και ως προς τα ιστορικά, πολιτιστικά και κλιματολογικά χαρακτηριστικά, ταυτίζεται πολύ περισσότερο με την Ήπειρο παρά με την Θεσσαλία, παρ’ όλο ότι οι διοικητικές διαιρέσεις έχουν διαμορφώσει μια διαφορετική κατάσταση.

Τα Τρίκαλα, η παλιά Εστιαιώτιδα, βρίσκονται στο δυτικό άκρο του Θεσσαλικού κάμπου και έτσι μπορούν να συνδυάσουν τόσο την άπλα του κάμπου, όσο και την μαγεία του βουνού.

Η πόλη των Τρικάλων είναι κτισμένη στη θέση της προομηρικής νύμφης Τρίκκης που σύμφωνα με την παράδοση ήταν κόρη του Πηνειού ποταμού. Την πόλη διασχίζει ο παραπόταμος του Πηνειού Ληθαίος, φυσικό ανεκτίμητο στολίδι, που με τα πλούσια νερά του δίνει ξεχωριστή ομορφιά στην πόλη, που απλώνεται γύρω του και ανασαίνει απ’ αυτόν.

Είναι γενέτειρα του πρώτου γιατρού, του Ασκληπιού. Κατά την μυθολογία η Κορωνίδα κόρη του βασιλιά Φλέγυου έμεινε έγκυος από τον θεό Απόλλωνα. Έφερε ακόμη στην κοιλιά της τον γιο του Απόλλωνα, όταν ερωτεύθηκε τον Αρκάδα Ίσχυν και του παραδόθηκε. Μόλις έμαθε τούτο ο Απόλλωνας, ανέθεσε στην αδελφή του Άρτεμη να φονεύσει την Κορωνίδα, η οποία βλήθηκε με τα βέλη της θεάς. Κατά τον χρόνο δε που το πτώμα της Κορωνίδας ευρίσκετο στην πυρά, ο Απόλλων απέσπασε από την μισοκαμένη μητέρα τον γιο του τον Ασκληπιό και τον άφησε πάνω στο βουνό. Μια κατσίκα θήλασε το παιδί και ένα τσοπανόσκυλο το φύλαγε. Το σκυλί έγινε από τότε αγαπημένο ζώο του Ασκληπιού.

Αργότερα ο Απόλλωνας μετέφερε τον γιο του Ασκληπιό, στον σοφό δάσκαλο Κένταυρο Χείρωνα για να μορφωθεί. Τα παιδιά του Ασκληπιού, οι επίσης γιατροί Μαχάων και Ποδελείριος ήταν ανάμεσα στους Έλληνες που εκστράτευσαν κατά της Τροίας.

Οι αχανείς εκτάσεις του κάμπου της Λάρισας τον κάνουν ατέλειωτο. Κάμπος απλώνεται παντού, όλα κάμπος. Στ’ απόμακρα διακρίνεις κάτι γαλάζιες σκιές είναι οι κορφές του Κίσαβου.

Η Λάρισα, η παλιά Πελασγιώτιδα, είναι χτισμένη στο κεντρικό ανατολικό τμήμα της Θεσσαλικής εύφορης πεδιάδας, στις δύο όχθες του ποταμού Πηνειού. Το ρέμα του μεγάλου βασιλοπόταμου Πηνειού, καταμεσής στον Θεσσαλικό κάμπο, πηγαίνει να χαθεί προς το στενό των Τεμπών, το μαντεύεις από τις δύο σειρές των ψηλών δέντρων, που παρακολουθούν τους μαιάνδρους της κοίτης του.

Η λεία απεραντοσύνη του κάμπου θυμίζει την λίμνη που ήταν στους μυθικούς καιρούς, πριν σχηματισθεί το σεισμικό άνοιγμα των Τεμπών, απ’ όπου τα νερά της κύλησαν, ακράτητα και βουερά προς την θάλασσα, δημιουργώντας τον αρχαίο Θεσσαλικό θρύλο του κατακλυσμού και του Δευκαλίωνα.

Ο απέραντος και μονότονος Λαρισαϊκός κάμπος δεν έχει διατηρήσει την παραμικρότερη ανάμνηση, από τα όσα και τόσα γεγονότα που είναι γεμάτη η Θεσσαλική ιστορία. Και όμως και τι δεν είδε!! Είδε τις σιδερένιες Μακεδονικές φάλαγγες, τ’ αστραφτερά κράνη των Ρωμαϊκών λεγεώνων, τους άγριους Ούννους, τους ξανθούς Νορμανδούς πάνω σε δυνατά άλογα, ορδές Βουλγάρων και Σλάβων, ατσαλόφραχτους Σταυροφόρους, τρομερούς Καταλανούς που άρπαζαν και έκαιγαν τα πάντα. Όλοι αυτοί ορέχτηκαν την εύφορη γη του.

Η ένδοξη πρωτεύουσα του νομού, απλώνεται νωχελικά στον απέραντο κάμπο. Από τον 8ο αιώνα η Λάρισα ήταν έδρα της πλούσιας οικογενείας των Αλευάδων, στον λόφο της ακρόπολης δεσπόζει ο Ναός του Αγίου Αχίλλειου επισκόπου Λαρίσης κατά τον Δ΄ αιώνα, που κτίσθηκε τι 1794.

Η Λάρισα είναι μια μεγαλούπολη με ζωηρή κίνηση και ενδιαφέροντα μνημεία και κόμβος της Ελλάδας που συνδέει τη Δυτική Ελλάδα, με την Μακεδονία και τα Βαλκάνια.

Έχει αυτοδίκαια κατακτήσει τον τίτλο του κυρίαρχου οικονομικού, εμπορικού, πολιτιστικού, αγροτικού, συγκοινωνιακού και βιομηχανικού κέντρου της Θεσσαλικής ενδοχώρας.

Κατά τον αρχαίο μύθο η νύμφη Λάρισα παίζοντας με την μπάλα της δίπλα στον Πηνειό, γλίστρησε και πνίγηκε στα νερά του και από τότε πήρε το όνομα της η πόλη. Η Λάρισα, κατά την μυθολογία ήταν σύζυγος του Ποσειδώνα και μητέρα του Αχαιού, του Φθία και του Πελασγού.

Πάνω δε στο σταυροδρόμι των οδικών αρτηριών, που συνδέουν τη Στερεά Ελλάδα και τα παράλια του Παγασητικού με τη Θεσσαλική ενδοχώρα βρίσκεται το Βελεστίνο, που είναι μια όαση μέσα στην μονότονη απλωσιά και ξεραΐλα του Θεσσαλικού κάμπου. Άφθονα νερά, ράχες και πλαγιές, καταπράσινα λιβάδια και εφορώτατα περιβόλια, χαρίζουν με την χλοερή ομορφιά του και τις πλουσιότερες εναλλαγές, τη ζωηρή αίσθηση της φυσικής και ψυχικής ευφορίας.

Σε αυτή εδώ την περιοχή είχε ακμάσει στην αρχαιότητα, μια ονομαστή Θεσσαλική πόλη, γνωστή με τ’ όνομα Φεραί. Σε αυτή λοιπόν τη γωνιά του Θεσσαλικού κάμπου γεννήθηκε ο Ρήγας.

Εδώ στο Βελεστίνο μεγάλωσε και πρωτογνώρισε, τη σκληρή ζωή των ραγιάδων και τ’ όνομα της πατρίδας του κράτησε για επώνυμο του ο μεγάλος βάρδος. Έζησε τα εφηβικά και νεανικά του χρόνια στην Θεσσαλική γη ο αργότερα πρωτομάρτυρας της Ελευθερίας.

Αργότερα ο φλογερός και ανήσυχος Θεσσαλός στην Βιέννη συντάσσει τον περίφημο του θούριο «Ως πότε παλικάρια….», το επαναστατικό αυτό μανιφέστο, σάλπισμα ξεσηκωμού και σύνθημα επαναστατικού συναγερμού για την Τουρκο-κρατούμενη Ελλάδα.

Είναι ανεξάντλητη λοιπόν η Θεσσαλία!. Όσα γεφύρια κι αν περάσουμε, όσα φαράγγια κι αν διαβούμε, όσα καλντερίμια κι αν περπατήσουμε και όσα αν δούμε περιδιαβαίνοντας την.

Μέσα απ’ αυτές τις γραμμές προσπάθησα να χαράξω ένα γενικό περίγραμμα της ιστορικής Θεσσαλίας. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί εδώ, μόνο αν μελετήσει κανείς σε βάθος την ιστορία της θα δει ότι στην Θεσσαλία, πλημμυρίζουν οι αισθήσεις του από πρωτόγνωρες οσμές, γενιές, εικόνες και μελωδίες.

Η Θεσσαλία πάντοτε αποτελείται από μια μεγάλη πεδινή έκταση που περικλείεται γύρω γύρω από τα βουνά Όλυμπος, Καμβούνια, Χάσια, Πίνδος, Άγραφα, Όθρυς, Πήλιο, Μαυροβούνι και Όσσα.

Ο πολύκαρπος δε κάμπος της Θεσσαλίας απλώνεται σαν θάλασσα ακύμαντη, που δεν έχει τέλος. Η μνήμη ανατρέχει στον κόσμο της μυθολογίας και η φαντασία στα περασμένα, που επιδρούν καταλυτικά στο νου του ανθρώπου.

Τα σημερινά δέντρα στον κάμπο, λες και θρηνούν τους χαμένους φυτικούς προγόνους τους και σήμερα όπως πάντα, η ευεργετική σκιά τους, ιδίως το καλοκαίρι, αποτελεί άσυλο φιλοξενίας στους κάθε λογής στρατοκόπους. Στον ευλογημένο αυτό παραδεισένιο τόπο βρίσκουν καταφύγιο, κάθε λογής πετεινά του ουρανού, που ξεκουράζουν τον ταξιδευτή με το τραγούδι τους.

Όπου κι αν ταξιδέψεις η Θεσσαλία σε θαμπώνει, η ομορφιά είναι εκεί και σε περιμένει!! Περιδιαβαίνοντας τον κάμπο της Θεσσαλίας σου έρχεται στο νου θύμηση από την ωδή στα Ελληνικά Τοπία του Γ. Κ Σταμπόλη:

Στ’ αλήθεια, μέσα στ’ όλα σου

ποια κρύβεις ποικιλία

σύ, κάμπε μου, μονότονε κι απέραντε

καλή μου Θεσσαλία!!

Η Θεσσαλία όμως δεν τελειώνει, έχει κι άλλα μέρη, το καθένα ξεχωριστό, αλλιώ-τικο, μαγικό. Όσοι ωστόσο περνάτε από τους δρόμους της, αξίζει να επισκεφθείτε και τα φθίνοντα ορεινά χωριά των Αγράφων, για μια γεύση αλλιώτικη Βρίσκονται κρυμμένα, στα παλιά σεντούκια πάλι, της όλης αντίστασης κατά της νέας δουλείας.

Κι όσο κι αν αραιώνουν από τους ανθρώπους τους, μένουν πάντα καταφύγια εκεί του «φυσικού» πολιτισμού μας, φύλακες ιστορικής μνήμης μας, για τους αγώνες της επιβίωσης, της ιστορίας και της ποιητικής παράδοσης του Έθνους.

Λοιπόν εν κατακλείδι, η Θεσσαλία είναι εξαίσια, θαυμάσια και μεγάλη, αυτά είπαμε εμείς,…. άλλα ας πούνε κι άλλοι.